Ondergronds avontuur

Lieve allemaal,

Na een enorm saaie werkweek met alleen maar lezen, lezen, lezen en nog meer lezen, was het tijd voor een beetje avontuur. Ik stapte daarom zaterdag ochtend in de lekkere lentezon op mijn fiets, op weg naar Waitomo Caves, touristische trekpleister nr. 2 van het Noordereiland. Ik zal jullie de beschrijving van de fietstocht besparen, aangezien deze ongeveer gelijk is aan de fietstocht naar Raglan (zie bericht 3). Heuvel op, heuvel af, heuvel op, koffie in Te Awamutu, waar ik ontvangen werd als een alien, heuvel op heuvel af, heuvel op heuvel af, lunch in Otoruhanga, heuvel op, heuvel op, en daar was ik, na 75 km touren: in Waitomo. Dit keer had ik een backpackkers gereserveerd, om adoptie van zeer vriendelijke, doch niet tot mijn doelgroep behorende Kiwi’s te voorkomen. De backpackers lag wat voor het dorp, in een enorm groene wei met, voor de afwisseling wat geiten in plaats van schapen. Een Nederlands meisje hielp me bij het inchecken; zij was op haar backpackers reis 3 jaar terug een Kiwi tegen gekomen en nu al 2,5 jaar gelukkig getrouwd. Wel grappig om weer even Nederlands te praten, vooral voor haar. En dat kon ik voort zetten omdat ik een kamer deelde met 3 Nederlandse meiden die een korte rondreis over het Noordereiland aan het maken waren. De drie Dutchies waren al erg met hun thuiskomst bezig en kwamen niet van hun kamer af voordat de mega foto show voor family&friends gereed was. Ik ging dus maar in mijn eentje het dorp verkennen en alvast een kijkje in de famous grotten met glimwormen nemen. De kracht van de lonely planet bleek maar weer eens uit de exacte beschrijving van het aantal gebouwen, inclusief hun functie, dat Waitomo telt: een grocery shop, een museum, een vakantiepark, een hotel, een tourist office, en natuurlijk ‘de glowworm cave’.

Fantastisch, dat zo’n gat als Waitomo, met zo’n 8 gebouwen, iedere dag een enorm aantal bussen volgepropt met touristen trekt. De grot zelf was inderdaad best wel indrukwekkend, voor zover ik daar vergelijkingsmateriaal voor heb, want mijn bezoek aan de Mergelgrotten in Zuid-Limburg staat me niet heel helder meer voor de geest. Maar in Limburg heb je in ieder geval geen glimwormen. Echt fantastisch: net alsof ik weer even in mijn slaapkamertje van vroeger was, met het enorme aantal lichtgevende sterren aan het plafond geplakt. Het bijzondere van de grot is trouwens ook dat er een rivier door heen loopt, dus met een bootje werden we de grot weer uitgevaren. Al met al aardig, maar ik was er nog niet helemaal uit of het de 4 uur durende fietstocht helemaal waard was.

Gelukkig maakte de avond het helemaal goed. In de backpackers ontmoette ik een Fransman, een Schot (blijft grappig, maakt niet uit wat ze zeggen) en een Engelse. De LP bleek niet helemaal up to date, want sinds een jaar bevond zich ook een heuse pub in Waitomo, waar we met z’n vieren zo ongeveer 70% van de bevolking waren. Ik heb mijn skills aan de pooltafel weer eens getest, helaas met de bevestiging van mijn nontalent voor tafelbal sporten. Van mijn backpackers vrienden leerde ik waarvoor je eigenlijk naar Waitomo moest komen: de ondergrondse sporten en avonturen. De Fransman Frenck had voor zondag een ‘Black water raft’ avontuur geboekt, waarvan ik dacht dat dit dan heel hard met een bootje over troebel water varen zou zijn. Hij haalde me over om vroeg op te staan en ook een plekje in de boot te bemachtigen. Aangezien mijn voorgevormde matras niet heel veel gelegenheid tot uitslapen bood, besloot ik maar optimaal van de zonnige dag te genieten en mee te gaan naar de Black water raft. En jawel, er was nog 1 plekje. Ik ging een raft doen inclusief abseilen.

Gehuld in een wetsuit, abseil-tool, plastic schoen en een helm, gingen we op pad naar een oefenweide voor het abseilen. Ik had nog nooit geabseiled, maar wel met klimmen vaker afgedaald, dus ik ging er van uit dat het niet te moeilijk kon zijn. Heel moeilijk was het inderdaad ook niet, maar wel enigszins spannend toen ik begreep waar we gingen abseilen, namelijk vanaf de oefenweide die in de stralende zon lag, een donker gat in, waar het grottenstelsel onderlag. Door een gat van 2 x mijn eigen doorsnede daalde ik af. Gelukkig met een lampje op mijn helm, want het werd al snel erg donker. Onder mij zag helemaal niets, de anderen hadden hun lampjes namelijk uit gedaan om het voor mij ‘leuker’ te maken. Voor mijn gevoel daalde ik 100en meters af, maar dat waren er achteraf uiteindelijk maar 40. De spierpijn die ik op dit moment voel in mijn bovenbuik en borstkas doet me vermoeden dat ik enigszins verkrampt naar beneden ben gekomen. Het moet gemakkelijker kunnen. En dan kon ook; aangezien instructeur 2 als laatste in ca. 4 seconde naar beneden gleed.

Nu we onder de grond waren begon het avontuur pas goed. Eerst al klimmend en struikelend door een gang, vervolgens via een kabelbaantje over een grote kloof naar de rand van de rivier. Daar lagen wat tubes klaar waarmee we de rivier in moesten jumpen (voor jullie beeldvorming: de enige verlichting was nog steeds het lampje op mijn hoofd, en de lampjes van de 9 andere avonturiers, en de glimwormen niet te vergeten). De jump van 6 m. ging me beter af dan het abseilen, al was deze landing wat onaangenamer, namelijk in het koude water (en het was al zo lekker warm). Maar alles went, dus ook kou, en de bijzondere omgeving maakte het al snel goed. Al dobberend over de rivier keek ik omhoog in het donker, naar het enorme netwerk van kleine lichtjes. Nu geloofde ik pas echt dat er niet stiekem iemand met duizenden lichtgevende sterretjes aan het hobbyen was geweest om ieder jaar weer zoveel touristen te trekken. Echt een geweldig gezicht. Na het dobberen over de rivier werd het tijd om verder te klimmen/vallen/lopen/opstaan in de gangen met water tot mijn middel of soms hoger. We zijn door nauwe gangen gekropen, watervallen opgeklommen en uiteindelijk was daar na 2,5 uur onder de grond het daglicht weer. Heel bizar om vanuit het water, onder de grond, weer boven de grond te klimmen. Al was het avontuur ver van mijn beeld van raften gebleven: het was echt heel gaaf.

Om verdere onderkoelingsverschijnselen te voorkomen, ben ik snel onder de douche gesprongen en vervolgens verder opgewarmd met de tomatensoep die al klaar stond. Erg grappig om mijn mede avonturisten in normale kleding te zien. De meeste van hen bleken net als ik door de week te werken en in het weekend een beetje de backpacker uit te hangen. Fransman Frenck werkte in Wellington en had een auto gehuurd op het vliegveld in Hamilton. Ideaal voor mij, want ik kon door zijn lift aan te nemen mijn fietstocht inkorten tot 10 km, een inspanning op maat na het ondergrondse avontuur.

Onderweg naar Hamilton zijn we nog even gestopt in Otoruhanga omdat daar een Kiwi House is, met de echte Kiwi vogels. Na alle tekeningen die ik van de beestjes had gezien, wilde ik wel eens live kennis maken met deze nationale helden. Wat een grappige beestjes: een hele hoop dons, met een klein kopje en een enorm lange snavel. Ze waggelen als pinguins en zien er niet al te snugger uit, wat ook de reden is dat ze alleen in NZ leven, aangezien daar geen roofdieren zijn om hen op te eten.

Al met al een topweekend dus, met eindelijk ook wat meer sociale interactie met leeftijdgenoten, want daar ontbreekt het door de week nog wel eens aan. Het komt het werken wel ten goede, dus op zich vind ik de combi wel prima. Volgend weekend staat Rotorua, vulkanisch gebied met een ranzige zwavel lucht, op het programma, touristische trekpleister nr. 1 van het Noordereiland. De verhalen volgen wel weer!

xxLieke
ps. De foto’s volgen nog, want ik krijg ze wrs deze week per mail van de Black Water Raft Adventures.