Queen in Wellington

Lieve allemaal,

Na mijn trip naar Wellington weet ik het zeker: Hamilton is geen stad, maar een verzameling lelijke, functionele grijze gebouwen, waarin veel te vaak een frituurpan 24 uur per dag aan staat (lees: Pizza Hut, McDonalds, Burgerking, Domino’s). Mijn uitstapje naar Wellington was goed getimed want de zon bleek het voor het eerst deze lente van de wind te winnen. Ik kwam op dinsdagmiddag aan in een vriendelijke lentezon op een enigszins winderig vliegveld, maar aangezien ik kon blijven staan zonder me ergens aan vast te houden was het windstil voor Wellington begrippen. Met mijn gastheer Franck had ik afgesproken meteen naar Te Papa, het stadsmuseum alias educatief verantwoord attractiepark te gaan. Daar heb ik braaf, zoals Franck me had opgedragen de tentoonstelling ‘Extreme forces’ bekeken, waar ik mijn ver weggezakte aardrijkskunde lessen over aardbevingen, lawines, geisers en vulkanen op kon frissen. Hoewel ik mezelf niet echt een museumpersoon vind, heb ik me erg goed vermaakt, ook met de rondleiding over de flora en fauna van Nieuw Zeeland, en het hele bezettingsproces van Maori gebied door de Europeanen. Franck kwam me na zijn werk ophalen in dit enorme gebouw om me vervolgens meteen mee te nemen naar het volgens hem mooiste plekje van Wellington: Mt Victoria. Zoals de Mt al doet vermoeden, biedt Mt Victoria een geweldig uitzicht over Wellington en de vele inhammen van dit rare verstedelijkte kustgebied. Ik heb wat foto’s bijgevoegd, die eveneens de onuitblusbare charme van de Fransen verraadt. Sommige mensen zijn echt te irritant attent, laat ik het daarbij houden. ’s Avonds heb ik nog kort wat meegepikt van het bruisende nachtleven van Wellington, met de vele gezellige, restaurants, café’s en koffiebars. Wat een verschil met Hamilton.

De volgende ochtend ben ik alleen op pad gegaan om Wellington te verkennen, wat me erg goed beviel. Ik kwam er al snel achter dat Wellington helemaal niet groot is. Ik ben door de hoofdstraten gelopen, en werd iedere keer weer uitgedaagd door een koffiebar, de ene nog knusser dan de andere. Helemaal the place to be voor mij en mijn cappuccino verslaving dus. Ik heb nog snel de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad gezien, zoals de parlementsgebouwen en twee kathedralen. Daarna lunch met Franck, die enigszins depressief was omdat hij moest werken terwijl het eindelijk mooi weer was. In de middag heb ik me vermaakt in de Botanische tuinen, waarvan ik uiteindelijk alleen een grasveld heb gezien, omdat mijn voeten redelijk pijn deden van al het lopen en het me een veel beter idee leek om een boek in de zon te gaan lezen. De Botanische tuinen in Utrecht heb ik immers in Nederland iedere werkdag op steenworp afstand, dus heel veel zal ik niet gemist hebben.

’s Avonds had mijn gastheer het overmoedige plan om de hele kustlijn van Wellington af te lopen. Ik dacht eerst dat ik hem verkeerd begreep want die wandeling moet echt zeker 40 km zijn geweest. Gelukkig boden mijn voeten een goed excuus, en was ik ondertussen ook al gewend aan mijn rol als koningin waarin deze zeer aardige maar enigszins slijmerige Fransman mij forceerde. Ik hoop de komende tien jaar zijn stopwoordje ‘As you wish’ dan ook niet meer te horen. We zijn op mijn voorstel op het strand gaan relaxen, waarvoor hij als verrassing mijn zwemkleding bleek mee te hebben genomen. Helaas was het zeewater nog niet helemaal gewend aan het feit dat het zomer wordt, en heb ik de terugkomst van mijn net overwonnen wintertenen niet geriskeerd. Verder een erg leuke avond gehad, met wederom een erg goed restaurant en een mislukte zoektocht naar een jazz concert, maar waarvoor zich een andere leuke dansoptie zich aanbood.

Dag 3, donderdag, van mijn mini vakantie in Wellington ben ik op aanraden van de Lonely Planet de Red Rock Coastal walk op gaan zoeken. De bus bracht mij eerst naar Island Bay, een prachtige, rustige baai met jawel, een klein eiland erin. Vandaar zou het 2 km wandelen naar de start van mijn geplande kustwandeling zijn. Na meer dan een uur en 6 prachtige inhammen verder, sloeg ik de hoek om van de berg die me tot nu toe tegen de wind had beschermd. Ik was ondertussen enigszins chagrijnig, omdat de dichtheid van blaren per minuut met een centimeter groeide, en ik het stiekem enigszins irritant vond dat ik de rode rots wandeling niet kon vinden. Daar kwam nog eens bij dat het al ver over 12en was en ik die dag nog geen koffie had gezien. De verzameling verlaten huizen die ik onderweg af en toe gezien had, boden niet heel veel geruststelling dat ik snel een café zou vinden, waardoor ik de hoop daarop, samen met die voor de vondst van de rode rots wandeling, ook maar op gaf. Na zeven inhammen verder, zag ik het vliegveld voor me opdoemen. Vanuit de vliegveld-city shuttle had ik gezien dat er een surf beach vlakbij het vliegveld lag, dus ik besloot door te lopen om naar het golfsurfen te gaan kijken. De surfbeach werd vergezeld door wat grijze blokken waarvan ik dacht dat ze surfscholen zouden behuizen. Dat was ook zo, maar op een van de grijze blokken stond ook het bordje: café. Mijn humeur draaide 180 graden en ik rende de trap op aan de roeiriemen leuning om naar verwachting een instant koffie prutje te bestellen. Tot mijn verbazing stond ik in een ultra sfeervol, vrolijk gekleurde koffiebar, in de vorm van een baywatch toren met ultiem uitzicht over zee, gevuld met gezellig lunchende mensen. Mijn dag kon niet meer stuk. Na een lange pauze op een heerlijke bank had ik genoeg energie om weer helemaal terug te lopen naar Island bay. Ik ontdekte dat er ook nog een pad was direct aan zee, en ik heb besloten dat dit dan maar de Red Rock Coastal Walk is geweest, maar dat ze het bordje voor de aanduiding aan het renoveren waren. Onderweg heb ik nog een tijd lang op een surfstrand een boekje gelezen en naar surfers gekeken die een sfeervollere stek hadden gevonden dan vlak bij het vliegveld (zie foto’s). Echt helemaal geweldig, ik ga zo snel als het kan ook een les golfsurfen nemen.

’s Avonds weer gegeten met Franck, nu in het werf/dok gebied van Wellington, wat wederom erg sfeervol was. Dit keer ben ik vroeg gaan slapen omdat ik moe was door de combi van wandelen en veel zon. Bovendien was het bed dat ik had vele malen beter dan ik in Hamilton heb, dus een uiterst aangenaam vooruitzicht. Drie nachten lang heb ik in een luxe kamer met 2-persoonbed geslapen terwijl Franck op een brakke bank in de kamer sliep. Ik heb hem er niet van kunnen overtuigen dat het misschien wel zo normaal was dat ik op de bank zou slapen, aangezien hij moest werken en ik een beetje aan het rondlummelen was in Wellington. Tel daarbij op de ontbijtjes die hij voordat hij naar zijn werk vertrok naast het bed zette en je kan de titel van dit bericht nog beter plaatsen dan je mogelijk al kon. Al met al een toptijd gehad in een geweldige stad. Het mooiste is dat het na 1 werkdag al weer weekend is. Morgen ga ik op de fiets naar Mt Maunganui, aan de Oostkust. Daar wonen Rebecca en de ouders van Jarrod, en ze hebben me uitgenodigd voor een verkenning van dit stukje Noord Nieuw Zeeland. Ik ben benieuwd.

Hoe is het verder met jullie? Bedankt voor mails en berichtjes. Uiteraard heb ik nog steeds tijd om ze te lezen en ik ben benieuwd wat jullie allemaal mee maken. Tot mails!
Veel liefs,
Lieke