Laatste stukje Noord NZ, eerste stukje Australië

Lieve allemaal,

De tijd vliegt, net als ik want ik zit ondertussen alweer in Australië. Afgelopen week heb ik met Claartje een goede work-life balans gevonden door inspirerende werkplekken te zoeken op het Noord eiland van Nieuw Zeeland. Op zaterdag, toen ik mijn huurautootje net had ingeleverd, bedachten we dat het toch wel handig was een auto te hebben, zodat we mijn rode vriend zondag weer opgehaald hebben. Met laptop en bikini in de tas vertrokken we naar Hahei, ten Noorden van Hamilton op het Coromandel Peninsula. Een vriendelijk en enigszins onwennig stel ontving ons in hun net opgezette Bed&Breakfast om ons twee ochtenden te verwennen met zelfgemaakte muesli, yoghurt, brood en vruchtenshakes. Het strand van Hahei lag op 200 m., maar geloof het of niet, we hebben ook nog echt gewerkt in de relaxte tuin van de B&B. Op maandag heb ik de kustlijn van Hahei verkend, ook omdat de gastvrouw ons al vaag in die richting had gewezen voor een bezienswaardigheid. Al gauw kwam ik erachter dat er een bijzonder strand moest zijn op een paar kilometer afstand, aangezien er om de 10 m. een bord stond met het aantal loopminuten naar Cathedral Cove. Daar aangekomen vond ik inderdaad een mooi strand, in een kleine baai ingesloten door grote rotsen. Wel mooi, maar om daar nu 100 borden voor te plaatsen. Ik ging er dus vanuit dat er meer moest zijn, een mooi strand om de hoek van de rots bijvoorbeeld, dat ik nu niet kon bereiken door hoogtij. Een hardloper kon mij inderdaad bevestigen dat je naar dat strand kon bij laagwater, en aangezien het nu King tij was door de volle maan, kon ik volgens hem beter in de middag terugkomen.

Na een ochtend werk gingen Claartje en ik dus op pad als werkgym en achteraf, een onbewuste brainstormsessie voor nog meer ideeën voor papers dan we al hadden. Het was nu veel drukker op het wandelpad naar Cathedral Cove, en toen we aankwamen stond het water inderdaad vele meters lager. Nog steeds een mooi strand, totdat we naar links keken en ineens een enorm gat in de rots zagen waardoor een ander strand zichtbaar werd. Dat had ik die ochtend niet eens gezien! Heel gaaf, ik heb wat foto’s van deze Kathedraal rots bijgevoegd.

’s Middags hebben we nog even gewerkt om daarna naar het dichtsbijzijnde dorp te gaan voor een restaurant, aangezien Hahei een typisch Nieuw Zeelands dorpje was, en dus zo’n 20 huizen telde (en een shop!). Met een schattig veerpontje werden we naar Whitianga gebracht waar we in de haven een leuk restaurant vonden. Helaas voor mij bleken de zeevruchten waarvan we niet wisten wat het waren, broertjes of zusjes van de mossel te zijn waardoor ik de rest van de nacht de wc-verfrisser op een zeer intense, maar niet geheel gewenste, wijze heb leren kennen.

Dinsdag zijn we via de andere kustlijn van Coromandel Peninsula weer naar Hamilton teruggereden. Wat een prachtige stranden, en iedere keer ziet de kust er wel weer iets anders uit. In Hamilton werden we hartelijk ontvangen door Jarrod en hebben we enthousiast al onze ideeën voor papers verteld. Na een dag werken in Hamilton vonden we het donderdag wel weer tijd om toch nog iets meer van het Noord eiland te zien. Tijd om naar Lake Taupo te rijden, de laatste bezienswaardigheid op mijn Noord eiland verlanglijstje. Daar aangekomen werden we verrast (goed voorbereide reizigers als we zijn) door een enorme witte berg, die zich achter Lake Taupo aan de horizon aftekende. Aangezien lake Taupo wel mooi, maar toch vooral een verzameling motels was, besloten we naar deze berg door te rijden. Onze zoektocht naar het dorp Tongariro is niet helemaal geslaagd, omdat dit achteraf de berg zelf bleek te zijn, maar het plezier in het verkennen van de omgeving was er niet minder om, aangezien de drie vulkanische bergen die dit gebied telt echt enorm indrukwekkend zijn. We kwamen uiteindelijk uit in een ski-oord en hebben zelfs in het skotel overnacht, wat we erg hilarisch vonden in onze korte broeken en zonnebrillen op het hoofd. Backpackers gaan vooral naar dit gebied om een dagwandeling over en tussen de drie bergen te maken, waarbij je ook langs de kraters komt. Helaas hadden wij hier geen tijd voor (er moest tenslotte ook nog gewerkt worden) zodat we een mini Tongariro Crossing wandeling hebben gemaakt van twee uur. We hebben dus wel wat van de omgeving geproefd, maar om te weten hoe dé wandeling van Nieuw Zeeland is, zal ik nog een keer terug moeten gaan. Ik vond het in ieder geval al fantastisch om met het uitzicht op een witte reuze berg en een tulbandcake-met-poedersuiker-berg te wandelen.

De volgende ochtend zijn we weer terug naar Hamilton gereden omdat ik mijn tas alweer in moest gaan pakken voor de twee congressen in Australië, en omdat ik vanuit Australië meteen door zal vliegen naar Christchurch, voor mijn vakantie. Zaterdag was het dan zo ver: mijn laatste dag in Hamilton en mijn eerste dag in Australië. Jarrod’s vader kwam vlak voor het vertrek naar airport Auckland nog even langs wippen bij Jarrod, zodat ik hem nog goed gedag kon zeggen. Op zaterdagmiddag stapte ik het vliegveld uit, de taxi in en stond ik vervolgens ineens midden in een stad. En dan ook echt een stad, wat een geweldige sfeer heeft Melbourne! Ik had een hotel midden in het centrum, en hoewel ik zo gaar als een konijn was en het voor mijn biologische klok ook twee uur later was, ging ik toch de stad in om wat van de sfeer te proeven. Echt fantastisch, de mensen, de volle terrassen, de bruisende pleinen, de mooie bruggen over de rivier, ik was op slag verkocht. Dat wordt goed netwerken met de onderzoekers in Melbourne... Ik ben toch vroeg gaan slapen zodat ik zondag in alle vroegte langs de rivier kon rennen om nog meer van Melbourne te zien, met alle hardlopers, roeiers en toeristen die met mij de drukkende warmte van de dag om 07.00 uur probeerden voor te zijn. Echt fantastisch om langs een rivier, met daaromheen mooie ouderwetse gebouwen en sierlijke bruggen, maar ook enorme wolkenkrabbers, te rennen. De rest van de dag heb ik vooral in mijn hotel gewerkt, ten eerste omdat ik mijn presentatie nog moest voor bereiden, ook omdat het vrij warm was voor een uitgebreide stadswandeling en ten slotte omdat de work-life balance workshop organisatie kennelijk geen idee had dat ik ook gewend ben om op dorm rooms te slapen en me onder gebracht had in een 4-sterren hotelkamer, met alles erop en eraan, inclusief gym en zwembad. Heel appart om midden in Melbourne tussen de wolkenkrabbers te zwemmen en vervolgens te zwaaien naar werkende mannetjes in pak (op zondag?) vanaf mijn wit leren bank. De work-shop op maandag was een groot succes, met veel enthousiaste onderzoekers die gericht commentaar op de presentaties konden geven omdat iedereen op hetzelfde onderzoeksgebied werkt. Ook het diner in een visrestaurant in de haven van Melbourne werd een succes, af te meten aan de ongerichte zoektocht via de trambaan en plantsoenen terug naar het hotel, die daarop volgde.

Vanochtend heb ik met Jarrod en een collega nog geshopt in Melbourne, want daar schijnt Melbourne erg geschikt voor te zijn. Ik vond het vooral leuk om nog wat meer van de stad te zien en het shoppen was ook erg grappig omdat Jarrod en Maree alles heel goedkoop vonden en dus met zo’n 20 shirts en 8 kinderkleding setjes terugkwamen. In de middag was het al weer tijd om in het volgende vliegtuig te stappen, nu naar Sydney. Zo onwerkelijk om van taxi naar vliegtuig naar taxi weer ineens in een totaal nieuwe stad te zijn. Voor zover mogelijk, werden we nu voor een nog luxer hotel gedropt, waar het congres dat tot vrijdag duurt, plaatsvindt. Het is echt een beetje alsof ik in een droom leef, maar wel heel gaaf. Ik mocht mijn bagage absoluut niet zelf uit de taxi halen of dragen en mijn voornaam was genoeg om de tas later weer te laten verschijnen op mijn kamer. De kamer waar ik nu in zit heeft uiteraard weer uitzicht op een wolkenkrabber vol met kamertjes waar mensen nog steeds achter hun computer zitten (maar ik ook, dus wie weet houden zij ook wel een weblog bij). Het congres is vandaag al geopend met dansende, didgeridoënde en krijsende aboriginals, en de gebruikelijke borrel. Ik ben daarna nog snel de stad ingelopen om er alvast iets van te zien. Ik moet zeggen dat ik echt sprakeloos ben, hoe enorm groots! Ik voelde me net Joe uit ‘Meet Joe Black’ die voor het eerst een stad ziet. De brug in de haven is enorm, net als de oneindige rij wolkenkrabbers en tuinen. En dat terwijl ik nog maar zo’n 500 meter heen en weer ben gelopen van haven naar hotel. Wat een wereldstad. Morgen moet ik presenteren, en ook deze presentatie moet ik nog voorbereiden dus ik ga zo maar eens snel naar mijn bed waarvan ik hoop dat ik morgen de uitgang nog vindt, zodat ik morgenvroeg nog wat kan doen.

Hoe is het in Nederland? Het is bijna sinterklaas!!! Hoe bizar. Ik wens jullie in ieder geval een feestelijke avond en tot mails/skypes!

Veel liefs Lieke