Backpacken!

Lieve allemaal,

Ondertussen heb ik echt het idee dat ik al eeuwen weg ben, maar volgens mij komt dat vooral omdat ik iedere dag wel weer iets anders doe en van plek naar plek reis. Ik was gebleven bij het congres in Sydney zie ik. Dus laat ik daar dan ook maar verder gaan.

Het congres was super, groots, luxe en relaxed. Mijn presentatie was al op woensdag, in de middag, wat ik erg fijn vond omdat ik in de ochtend nog even kon voorbereiden en na de middag een soort vakantie gevoel had omdat ik alleen nog maar presentaties hoefde bij te wonen. En ook dat laatste bleek maar in bepaalde maten gebruikelijk te zijn aangezien de Ozzies en Kiwi’s er een wat relaxtere attitude op na houden dan de Amerikanen en Europeanen op een congres. Mijn score van het bijwonenen van 3 presentaties en een lezing op donderdag was dan ook echt met stip nr 1 ontdekte ik later bij de (uiteraard wel druk bezochte) borrel. De presentatie ging trouwens goed, er waren weinig opmerkingen, maar daar was ook niet zoveel tijd voor. Verder heb ik een aantal leuke en interessante mensen ontmoet die zowel op professioneel vlak als in de bar een goede bijdrage leverden aan mijn congrestijd. Het was echt fantastisch om voor een kleine week in Sydney te wonen, en dan nog wel op een paar minuten van de haven en de botanische tuinen. De klapper van het congres was denk ik wel de afsluiter, met een cruise-diner door de havens en onder de welbekende brug van Sydney. Heel indrukwekkend om de stad zowel bij licht als in het donker vanaf het water te zien.

Op zaterdag moest ik dan toch mijn tijdelijke paleisje verlaten waarin ik me ondertussen erg thuis voelde. Met wat mensen die ik die week had ontmoet heb ik nog een stadswandeling door Sydney gemaakt en daarna was het tijd om afscheid van iedereen te nemen omdat alle vluchten naar alle kanten van Australie en Nieuw Zeeland in de middag vertrokken. Toen was ik dus echt in mijn eentje, mijn reis begon nu pas echt. De aardige picolo’s van het hotel hebben mijn rugzak en mij op een bus naar Bondi beach gezet, waar ik een weekendje zou gaan relaxen voordat ik aan mijn rondreis in Nieuw Zeeland zou beginnen. Bondi beach is Scheveningen maar dan zonder Duitsers, maar inclusief de jongeren die er komen om vooral heel erg dronken te worden en nog meer uit te gaan. Ik zat ik een heel druk, benauwd hostel en ik moest even slikken bij deze grote overstap van een 5-sterrenhotel naar een stapelbeddorm. De meeste mensen leken elkaar al te kennen en gingen helemaal op in hun drinkspelletjes waar ze al vanaf 2 uur mee bezig waren aan het niveau en lawaai af te lezen. Gelukkig voor mij checkte er een andere jongen wat later in en met hem heb ik gerelaxed op het strand om langzaam te aklimatiseren. Er voegde zich nog een Frans meisje met jetlag bij ons, waarmee ik later nog even van het decadente uitgaansleven heb geproefd. Niet helemaal geslaagd, aangezien de Australiers die daar zaten vooral arrogant en nog zelfingenomener waren.
De volgende dag heb ik geprobeerd te surfen met mijn Bondi vrienden, want daarvoor was ik eigenlijk naar Bondi Beach gegaan. De golven waren huge! En ik voelde me heel klein met mijn bordje waar ik voortdurend vanaf geslagen werd. Veel gelachen en heerlijk op het strand gerelaxed maar weinig echt gesurfd.

De dag erna zou ik het liefst overslaan in dit verslag, omdat deze nog steeds traumatische herinneringen oproept, maar ik zal toch kort uitleggen waarom. Mijn vlucht naar Nieuw Zeeland zou die ochtend vanaf Sydney vertrekken. Mijn airportshuttle kwam veel te laat, maar ik had het ruim gepland zodat ik, ondanks de Londen Heatrow-achtige wachtrijen, toch nog op tijd incheckte. Helaas had ik weer eens een uber tactische baliemiep te pakken die me doodleuk vertelde dat ze me niet toe ging laten op de vlucht omdat ik een enkele reis Nieuw Zeeland had geboekt en niet aan kon tonen dan ik Nieuw Zeeland ook weer ging verlaten. Mijn ticket terug naar huis had ik inderdaad niet bij me, omdat ik dacht dat deze veiliger in Hamilton zou liggen dan wanneer ik hem een reis over het zuidereiland zou laten maken. Ik moest dus als een speer op zoek naar een KLM office, die er uiteraard niet is aan de andere kant van de wereld. Gelukkig herinnerde ik me dat ik op Kuala Lumpur zou vliegen en dus wrs met een combi KLM/Malaysian Airways zou vliegen, en vond ik een Maylasian airways office. Daar konden ze heel snel een bewijs van mijn ticket printen zodat ik op 2 minuten na toch nog mijn boarding time haalde. Als ik het zo op schrijf, klinkt het allemaal vrij eenvoudig, maar ik vond het op dat moment alles behalve leuk, misschien ook door de combi van slaaptekort en enige spanning voor het feit dat ik nu echt alleen op reis ging.

Hoe dan ook, ik kwam veilig in Christchurch aan, waar alles klein, vertrouwd en een tikkeltje kneuterig was. Precies wat ik nodig had dus. Ik boekte een private room in een hostel zodat ik mijn slaaptekort zou in kunnen halen, wandelde wat rond in dit Engels aandoende dor.. eh stadje en zag zelfs punters over de Avon varen. Mijn 2e dag in Christchurch heb ik fietsend doorgebracht, aangezien ik Christchurch zelf in een middag en een avond wel gezien had. Mijn fietstocht was fantastisch, door heuvels (lees: bergen) naar het strand, om via de havens van Lyttelton weer in Christchurch terug te komen. Ondertussen heb ik de foto's ook bijgevoegd. Zoals je misschien kan zien was de klim terug van de haven via de summitroad naar Christchurch niet misselijk. Er werd dan ook luid geapplaudiseerd toen ik uiteindelijk aankwam bij het Kiwi sign, dat boven op deze top stond.

Op woensdag was het tijd Christchurch te verlaten en kennis te maken met mijn vervoerder voor de komende weken: Straytravel. De bus was vooral erg leeg en de vulling die er was lag voornamelijk te slapen, maar de sfeer was op zich wel relaxed. Vandaag zou ik naar Kaikoura gaan, waar we in de middag aankwamen zodat er nog tijd was voor activiteiten. Ik ben op een boot gestapt om walvissen te zien, en we hebben er zowaar 3 gespot! Heel indrukwekkend, maar ook een beetje onwerkelijk omdat het een beetje op een water spuitende rots lijkt en je pas als ze gaan duiken ook echt bevestigd ziet dat het om een walvis gaat. Ik vond de dolfijnen die we hier zagen eigenlijk leuker, omdat ze heel lang met de boot meezwommen en veel sprongen en er duidelijk plezier in hadden. In de avond heb ik nog een super mooie kustwandeling gemaakt; over de heuvels heen met uitzicht op zowel de kustlijn als de enorme bergketens landinwaards, en over het strand terug waar ik meerdere malen werd aangevallen door broedende mama of papa vogels.

Kaikoura was mooi, maar zoals veel plaatsen op het Zuid eiland, erg klein, zodat ik de volgende dag weer op de bus stapte om door te reizen naar Picton, waar de ferry met Wellington (Noord eiland) aankomt. In Picton was ik helaas te laat voor een watertaxi naar de Queen Charlotte Sounds, waar je prachtig kan wandelen. Bovendien was het weer niet helemaal geweldig en hingen er grijze wolken boven het fjord gebied. Ik besloot daarom maar rondom Picton zelf te wandelen en ben zowel naar een top geklommen voor uitzicht, als naar het einde van de landtong waar Picton aan ligt gelopen. Ik vind lopen maar vermoeiend in vergelijking met fietsen (of relatief dan, gezien de moeite die je moet doen om kleine afstanden te overbruggen), maar het uitzicht op alle zeeinhammen en groene heuvels maakte het zeker de moeite waard.

Na Picton trok ik verder naar het Abel Tasman park. Omdat mijn bus met slapende inhoud verder was gegaan naar het Noordereiland, kwam ik in een nieuwe bus terecht met mensen die van het Noordereiland kwamen. En deze bus was erg gezellig, wat een opluchting. Ons verblijf in het Abel Tasman park was een soort camping met cabins in the middle of nowhere, en omdat het niet druk was had ik mijn eigen cabin, erg relaxed na een tijdje dormrooms. S Avonds heb ik mijn busmaatjes beter leren kennen bij het kampvuur en ik sprak af met 2 jongens om de volgende dag een zeil/wandel combi te gaan doen om de postcard stranden van Abel Tasman nu eens met eigen ogen te zien. Zo stapten we dus in de ochtend op een katamaran om heel relaxed naar een baai verderop te zeilen, met af en toe een zwemstop. Vanaf het punt waar we gedropt werden was het nog 3,5 uur terugwandelen, maar omdat we alle tijd hadden hebben we onderweg heerlijk gezwommen, geslapen en stingray vissen gekeken in de baaien met kraakhelder water. Echt fantastisch! We hadden echt super geluk met het weer, want de dagen ervoor had het alleen maar geregend en ook op zondag, toen onze bus naar het Zuiden verder zou rijden, stonden we op met grijs en grauw weer. Ik besloot daarom toch niet langer in Abel Tasman te blijven en naar beter weer te reizen. De rit was nogal lang, met veel miezerregen en nog meer dvd’s, maar ook af en toe een wandeling, dus al met al een goede besteding van deze druiligere dag. Het einde van de dag was nog passender. We stopten in Barrytown, een plaatsje met 50 mensen en een school waar volgens mij niemand van de inwoners naar toe gaat, maar dat terzijde, en onze accomodatie: een bar met wat dormrooms er omheen. Ik heb nog een poging gedaan om te zwemmen maar de stroming was super sterk en toen het begon te regenen ben ik toch maar weer omgedraaid om me in de thema avond in de bar te storten. Hoewel de avond enigszins geforceerd startte, met verplichte verkleedpartij en happy hour, werd het juist door dat happy hour al snel gezellig. Het blijft een hilarische combinatie: Engels, Ieren en Schotten met alcohol...

De volgende dag heb ik mijn kater na een strandrun op het strand achtergelaten. Ik kan echt nergens meer tegen, het geisoleerde bestaan in Hamilton is niet echt goed geweest voor mijn alcohol tolerantie, maar goed. De dag verder zou toch vooral uit een busrit bestaan en omdat het al snel weer begon te regenen was dat ook nog eens de beste dagbesteding, met een leuke groep in de bus, DVD’s of de omgeving kijken. We reden in een heel dun bevolkt, ruig en ongerept gebied, met veel beboste bergen, nauwe bruggetjes, en af en toe zicht op de kust, of anders een bergrivier. Vandaag zouden we aankomen in Franz Josef, waar de bekende gletsjer ligt die voor mij een van mijn mustsee’s van de reis was. Onderweg kregen we het bericht dat die dag geen van de gletsjer tochten door was gegaan door de lage bewolking en de rivier hoogte die enorm was gestegen door alle regen waardoor de gletsjer niet via de normale route te bereiken was. Ook in een briefing door de guides later, werd ons gemeld dat de wandel tochten op dinsdag naar de gletsjer wrs ingekort zouden worden en via een omweg zouden lopen als ze al door zouden gaan. Ik besloot daarom een helihike te gaan doen in de middag. Hoewel dit nogal een aanslag op mijn bankrekening zou zijn, was de kans van een geslaagd gletsjer bezoek met een helicopter het grootst, aangezien de heli je veel hoger, op schoon ijs dropt, en ik ook niet uren door zand, regen en watervallen zou hoeven wandelen (wat een diehard ben ik toch ahum...). Omdat de helihike in Franz Josef volgeboekt was, boekte ik voor dinsdag een helihike in Fox Glacier, een dorp 25 verderop, waar een wat kortere maar minstens zo mooie gletsjer ligt in een veel minder touristisch en meer authentiek plaatsje (lees wederom: 15 huizen). In de ochtend heb ik nog wel snel naar het begin van de Franz Josef Glacier gewandeld. Daar zag ik inderdaad dat het pad om nog dichter bij de gletsjer te komen ineens in de rivier verdween. Super mooi om een gletsjer van zo dicht bij te zien. De vorige dag had ik door het slechte weer niet eens de bergen kunnen zien rondom het dorp, dus deze wandeling was een hele openbaring. Een Kiwi paar op huwelijksreis was vervolgens zo aardig om me weer in Franz Josef af te zetten met de auto, omdat het toch een wat langere wandeling was dan ik had gedacht en mijn shuttle naar Fox bijna zou vertrekken.

In Fox klaarde het weer op zodat ik weer om de minuut sunblock moest gebruiken (wat een nadelen toch om te overwinteren in Nieuw Zeeland ;-)). Mijn hostel was erg schattig, met een mooie veranda met relaxte stoelen en prachtig uitzicht. Ook de service was ideaal; gratis fietsen en mijn vuile was kon ik aan het eind van de middag gewassen en gedroogd weer afhalen. Van gratis fietsen moest ik natuurlijk gebruik maken, en ik fietste naar Lake Matheson, het meer dat bekend staat om zijn magische reflectie in het water van het gebergte rondom Fox glacier, inclusief Mount Cook. Helaas lag mr Cook in de wolken, en zag ik geen mooie reflectie, maar de wandeling om het meer was toch erg leuk. En om 3 uur begon dan mijn helihike! Ik had nog nooit in een helicopter gezeten, en om eerlijk te zijn vond ik de helivlucht misschien nog wel gaver dan de glacier hike. Echt zo kicken om in een klein beweeglijk ding tussen de bergen door te zoeven. We maakten nog wat extra loops om watervallen te zien, om vervolgens weer tussen de bergen, boven de enorme ijstong, verder omhoog te vliegen. We werden op 6 km lengte van de gletsjer gedropt en toen iedereen gehaald was kon de wandeling beginnen. Door de regen had de gletsjer veel meer meters dan normaal gemaakt en waren er ook meer bollingen en gleuven ontstaan, wat de kans op het zien van blauwe icecaves nog eens vergroten. Echt super gaaf om over het ijs te wandelen, terwijl onder je de witte ijsmassa het dal inkruipt, en je in de verte de zee kan zien. We zijn door icecaves gekropen en gewandeld, en ze zijn inderdaad super helder blauw. Daarna weer in de helicopter terug, en ik denk dat ik maar eens ga uitzoeken hoe je aan een helilicense kan komen want ik vind het echt te cool om in zo’n ding te vliegen.

Ondertussen zie ik dat het aantal pagina’s groeit en groeit, even als mijn internetkosten teller. Ik ga er dus voorlopig maar even een eind aan maken. De verhalen over Makarora en Wanaka houden jullie van me te goed, even als de rest van de reis die nog moet komen. Morgen rij ik namelijk door naar Queenstown, en ik wil ook nog de Milfords Sounds bekijken, dus er komt nog genoeg om over te schrijven.

Ik wens jullie allemaal alvast hele fijne kerstdagen. Geniet van de vakantie!

Veel liefs, Lieke