Laatste avonturen

Lieve allemaal,

Wat is een mooier moment om terug te kijken op je vakantie dan tijdens een stopover in Kuala Lumpur, voor mijn gevoel 2 uur in de nacht.

Na mijn gletsjer avontuur was het tijd om weer wat nieuws te zien op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland. Mijn straybus vol met strayvrienden pikte me de volgende ochtend op in mijn hostel in Fox Glacier, 25 km van Franz Josef Glacier. De andere busgangers waren in Franz Josef gebleven waar sommigen van hen een verkorte wandeling naar de gletsjer hadden gemaakt, maar de meeste vanwege het weer niets hadden gedaan. Met enige jaloezie werden de foto’s van de ice caves die ik had gezien bewonderd. De busrit zou vandaag naar Makarora gaan, via de kustlijn en vervolgens enkele bergpassen weer naar het binnenland. De busrit was fantastisch; hij begon met een pitstop bij Lake Matheson, waar ik nu wel een fantastische reflectie van Mt. Cook in het water kon zien. Verder zijn we zijn gestopt voor korte wandelingen, o.a. aan de voet van de Fox gletsjer en voor een duik in een ijskoud, maar zeer blauw, bergmeer, The blue hole. Het enige minpuntje was dat de zandvliegen je hier massaal en levend opvraten, zodat we gewapend met insect repellent ons naar het meer begaven. Vanaf de rotsen dook ik in het water, en dat was achteraf maar goed ook want als ik het water eerst had gevoeld was ik er nooit ingesprongen. Het duurde 1 seconde voordat mijn lichaam de prikkel van de kou doorkreeg maar daarna begon ik spontaan al in het water te bibberen. Snel terug naar de kant waar de felle zon zo weer warmte gaf. Kort na deze verfrissende duik bereikten we onze accomodatie voor overnachting. Weer een typische spot waar Stray zich mee promoot: off the track and off the beat. Fantastisch gelegen tussen de bergen en aan een rivierbedding stonden een aantal piramide hutten te wachten op de nieuwe lading straytravelers daarmee samen met de campsite en de sfeervolle bar 4/5 van het dorp in beslag nemend. En net zo als in Barrytown, maakten we van de enige vermaakoptie ‘bar’ gebruik, inclusief happyhour, pooltournooi en kampvuur. Wederom een geslaagde avond.
Ik begon steeds meer in te zien dat het Straytravel reisschema, met vaak maar 1 overnachting op een plek, en de volgende ochtend weer verder reizen, zo gek nog niet was. Een middag en avond gaf in veel gevallen voldoende tijd om de mooie natuur en omgeving te zien, om vervolgens weer verder te reizen. Toch besloot ik iets langer op mijn volgende stop te blijven, zodat ik ook echt de bergen in kon om het landschap nog beter te zien. Mijn bus dropte me als enige in Wanaka, een klein plaatsje dat aan een meer gelegen is, en omringd door bergen waar in de winter volop gewintersport wordt. De rest van de bus zou doorreizen naar Queenstown om te bungidumpen, skydiven, en alle andere adrenaline verhogende idiote activiteiten die Kiwi’s verzinnen om touristen te trekken. Na een korte wandeling in de middag ben ik lekker aan het meer gaan liggen om te zwemmen en een boekje te lezen. Wel weer even wennen om opnieuw alleen te zijn, maar ook alleen reizen heeft zo zijn voordelen: je kan doen wat en wanneer je maar wil. Dag 2 in Wanaka heb ik een fiets gehuurd om naar het begin van een wandeling, 6 km buiten het dorp, te fietsen. Deze wandeling van ongeveer 6 uur zou me naar de top op ca 1580 m. van een van de bergen rondom Wanaka brengen. Een hele tocht voor een onervaren-wandelaar als ik, maar de berg zag er uitnodigend uit en het uitzicht op het meer met alle bergen was vanaf de 1e hoogtemeter al fantastisch. Ook al kostte het wat moeite en nog meer zweet en sunblock, ik heb de top bereikt en mijn ogen uitgekeken over het enorme meer aan de ene kant van de top, en het uitgestrekte berggebied aan de andere kant. De rest van de dag heb ik mijn knieën rust gegund aan het meer.

Op zaterdag zou Straytravel me om 12.00 uur oppikken en na een bungijump stop voor iedereen die dat wilde, naar Queenstown brengen. Terwijl ik rustig van mijn ontbijt genoot en me vermaakte met een goede view op het meer en een jong stel dat buurman en buurman overtrof in het opbouwen en laten vliegen van een vlieger, werd ik aangesproken door Armin, een Zwitser die met een minibus door Nieuw Zeeland trok. Hij vroeg me of ik een lift nodig had, want hij zou richting Queenstown gaan. Voor mij een prima optie, want zo hoefde ik geen 2 uur op de bus te wachten, en ook niet op alle bungijumers. Samen met Armin, en Carrie, die zich ook bij ons reisgezelschap voegde, gingen we op weg naar Queenstown. Onderweg kwam ik erachter dat zij na Queenstown verder zouden rijden naar Milford Sounds, het fjorden gebied in het Zuiden van NZ. Daar wilde ik ook naar toe, maar omdat ik niet heel veel tijd had, overwoog ik een touringcar te nemen die in één dag heen en weer rijdt en je onderweg op een cruise zet, de sounds in. Niet heel aantrekkelijk omdat deze reis 13 uur duurt, en je de hele dag zit. Het plan was snel gesmeden, we gingen met z’n drieën naar Milford. Inclusief tent en minibus was er genoeg plek voor drie om waar dan ook op de route te overnachten.

De reis naar Milford zelf was al een belevenis op zich. Wat een prachtige omgeving: als je Milford inrijdt moet je door een tunnel die in een enorme bergwand is gehouwen, waar een enorm aantal mini-watervalletjes van afstromen. Hopelijk brengt de foto iets over van het overweldigende dat ik op dat moment ervaarde. ’s Avonds hebben we op de enige camping/lodge overnacht die Milford telt. Dapper en eigenwijs waren wij de enige echte kampeerders die onze pasta buiten aan een stroompje maakten, terwijl we aangevallen en opgegeten werden door zwermen zandvliegen. Tja, ook kamperen heeft zo zijn charmes en hassles. Voor zondag hadden we een seakayak tocht geboekt, maar omdat de wind zo sterk was werd deze gecancelled en moesten we het met de minder enerverende, maar toch zeer mooie, cruise doen. Helaas (?) regende het niet, zodat we de regen niet van de bergen konden zien stromen, maar de slijtage plekken die de regen op de bergen achter had gelaten, gaven een aardig idee van hoe de Sounds er normaal gesproken – dwz met regen – uit zouden zien. Wat een ruwe natuur, echt heel mooi.

Omdat Carrie in Christchurch werd verwacht voor de Kerst, zijn we op zondag weer teruggereden naar Queenstown. Daar kon Carrie met haar auto, die we tijdelijk bij een benzine station hadden geparkeerd, verder door reizen, en gingen Armin en ik op zoek naar een goede parkeerplek aan de rand van de stad voor de minibus. Terwijl ik een wandeling maakte naar de top van een berg om uit te vogelen hoe de meren en bergen zich nu precies om Queenstown vouwden (net als Wanaka is Queenstown aan een meer gelegen, en opgesloten tussen bergen, maar wel wat heftigere bergen), zocht Armin naar een goede overnachtingsplek. De beste optie bleek uiteindelijk de parkeerplaats van de start van de wandeling te zijn, want we gokte zo dat de politieagenten niet heel veel zin zouden hebben om op zondagavond een enorme klim te maken vanuit Queenstown naar de uphill gedeeltes van de stad. Vanaf onze uitvalsbasis hebben we Queenstown bij nacht verkend, met een vervroegd kerstdiner in de haven en een drankje in de stad. In tegenstelling tot waar ik bang voor was gemaakt, is Queenstown niet verpest door tourisme en overheersing van drinkende jongeren die alleen op zoek zijn naar idiote activiteiten, en proefde ik eerder de knusse sfeer van een stijlvol ski dorp. Omdat ook ik Queenstown niet zonder enige halsbrekende tour kon verlaten, hebben we de volgende dag mountainbikes gehuurd voor een fietstocht door de bergen naar een hoger gelegen meer te maken. De heenweg ging prima, aangezien deze voornamelijk bergop over een verharde weg ging. Armin vond het allemaal wat minder grappig, en na een rondje om het meer van bestemming stelde hij voor via een wandelpad terug te keren, omdat zijn specialiteit vooral off road, down hill was. De rollen waren nu inderdaad omgekeerd, aangezien ik weinig van de techniek van echt mountainbiken, en dan down hill over een paadje van 10 cm breedte, heb begrepen. Helaas brak mijn gebrek aan techniek mij in de laatste 100 m op, toen ik over een pad met stenen en los zand met een helvlak van minstens 25% naar beneden moest. Na val 1 kwam binnen 10 meter ook val 2 en het irritants was dat ik, nadat ik mezelf met moeite uit de dichtbegroeide greppel had gehesen, ook nog mijn fiets enkele meters boven me moest gaan zoeken. Met 2 blauwe knieën en heel wat gevloek en getier bereikte ik uiteindelijk de verharde weg, waar ik, om het goed te maken, nog een klimmetje mocht overbruggen voordat we Queenstown bereikten. Jammer van mijn knieëen, maar wel een super mooie tocht.

Omdat ik na deze offroad trip wel erg toe was aan een douche en een legaal onderkomen, parkeerden we de bus op een camping vlak bij het vliegveld, aan het meer. Het fijne van de campings in Nieuw Zeeland is dat ze allemaal ook een soort gemeenschappelijk huiskamer/keuken accomodatie hebben, zodat ik me na mijn douche op een bank kon storten om daar de komende uren niet meer van af te komen. Een goede besteding van mijn laatste uren op rondreis door het Zuidereiland. Op kerstochtend stond ik in alle vroegte op, op een steenworp afstand van het meer met daarachter de opkomende zon die sommige bergen al verlichtte. Mijn vliegtuig van Queenstown naar Hamilton zou vroeg in de ochtend vertrokken, en met deze vlucht deed ik een dappere aanval op het record vliegtuig hoppen, aangezien ik 2 keer over moesten stappen op een vlucht die rechtstreeks misschien twee uur zou duren. De taxichauffeur die me vanaf Hamilton airport naar huis bracht vond het heel zielig voor me dat ik op kerstavond alleen zou zitten, en nodigde me bij hem thuis uit, samen met familie en vrienden. Hij begreep niet dat een avondje alleen thuis precies was waar ik naar snakte. Een eigen keuken, bed, wc, douche. Heerlijk. Ik heb een goede salade voor mezelf gefabriceerd en me voor de tv geinstalleerd met een zoetsappige film. Op 2e kerstdag zou ik eigenlijk naar Mount Maunganui gaan, naar een collega/vriend, die ik op het congres in Sydney had ontmoet en met had uitgenodigd voor kerst, en me had beloofd te leren surfen. Uiteindelijk pikte hij me een dag later op in Hamilton door de vele BBQ’s rondom kerst waar hij voor uitgenodigd was. Ook prima, want nu had ik een hele dag om bij te mailen/slapen/hobo spelen/wassen etc. Klinkt misschien niet als een ideale kerst, maar geloof me, voor mij was het perfect. Bovendien regende het ongeveer de hele dag: sneu voor alle geplande BBQ’s, maar ovor mij niet onaangenaam, omdat ik zo toch nog enig kerstgevoel kreeg, mede dankzij Jarrod’s kunstkerstboompje met paarse lampjes.

De laatste twee dagen heb ik wel aan het strand doorgebracht, en ik heb een beetje leren golfsurfen! Ik werd heel hartelijk ontvangen door de ouders van Jeremy, die de beste kamer, met 2-persoonsbed en badkamer, voor mij hadden klaargemaakt in hun huis in Tauranga, met uitzicht op de havens van Tauranga en Mount Maunganui. Wederom een knap staaltje NZse gastvrijheid: Jeremy moest het doen met een matrasje in de studeerkamer. Gelukkig was het weer nu opgeknapt en heb ik op een longboard de eerste dag geleerd hoe je, al liggend op je board, daar ook op kan blijven liggen wanneer je overspoeld wordt door hoge of brekende golven. En ik heb zelfs al het eerste gevoel van over een golf surfen ervaren, zij het half staand, half liggend. Die avond was er een concert van een hele bekende Nieuw Zeelandse band, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik de naam kwijt ben, en ook mijn stempel op mijn hand is ondertussen onleesbaar geworden. Een hele groep vrienden van Jeremy zou naar dit concert, dat in een dorp 50 km verderop plaatsvond, afreizen in een minibus waarvan Jeremy de driver zou zijn. Ik heb een avondje pure cultuurobservatie gehad en mijn ogen uitgekeken. Als ik een camera had gehad, zou ik een mooie rapportage over bingedrinking hebben kunnen maken, maar helaas moeten jullie het mijn mijn verhalen doen. Stel je 4 koelboxen vol met wodka, jagermeister, rum, bier en ijs voor, samen met een geimproviseerd wietshot apparaat en 8 partyende Kiwi’s met 1 doel: dronken worden. Na een stop bij een liquor store hadden we dan eindelijk genoeg drank verzameld om richting concert te vertrekken. Daar aangekomen was het nog geen tijd om naar het voorprogramma te luisteren, maar wel voor een wedstrijdje jagermeister bom drinken. Ik kon onder deelname uitkomen met mijn smoes loyaal te blijven aan Jeremy die moest Bobben. Uiteindelijk werd het koud buiten in de wei die voor dit evenement als parkeerplaats fungeerde, en was het tijd om de concert tent in te gaan. Half onwetend, half sneaky, glipte ik met mijn wodka-cola en mijn kaartje de controle post door, ontving een stempel en stond na deze controle nog steeds met mijn wodka-cola en kaartje in de hand. De hele gang was stomverbaasd. Hoe ik dat voor elkaar had gekregen, met de strenge glascontrole en het comité dat doorverkoop van kaarten moest voorkomen. Mooi, dat betekende voor mij dat ik weer naar buiten kon gaan en mijn kaartje voor de dubbele prijs probeerde te verkopen. Een beetje Nederlands blijf je natuurlijk altijd. Ondanks de regel dat je het 1e uur van het concert niet naar buiten mocht, kwam ik daar toch met een slechte vrouwensmoes en kon het opbieden beginnen. Jeremy distantieerde zich van mij toen ik inderdaad om 80 dollar voor het kaartje vroeg, en al snel had ik door dat dat misschien wat te hoog gegrepen was. Bovendien maakte het voor mij ook niet echt uit, en verkocht ik het kaartje uiteindelijk voor de koopprijs. Een gratis concert voor mij, en een blije vriendengroep die alsnog compleet naar binnen kon, is ook een mooi resultaat.

De rest van de avond was erg gaaf, al moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo heel goed meer weet wat voor muziek het nu precies was; wodka doet meer vergeten dan je lief is. Ik heb me in ieder geval goed vermaakt. Toen ik na een halve liter water weer enigszins nuchter was, was het tijd om terug te gaan naar The Mount. Nog een hele tour om 8 dronken idioten weer in 1 busje te krijgen, maar gelukkig hadden we een zeer effectief nummersysteem en konden we pas vertrekken als iedereen in volgorde zijn nummer op had geroepen. Na een suicidale terugreis vanwege de rally race met vrienden die in een personen auto terug naar The mount reden, is het toch gelukt weer levend en heel in mijn bedje te belanden. De volgende dag was eigenlijk een perfecte kopie van de eerste: koffie aan het strand in de morgen, en surflessen en relaxen aan het strand in de middag. Na les 2 kon ik zelf op mijn bord staan en een golf opzoeken, en zo heb ik toch nog het echte surfgevoel geproefd: heel gaaf, ik ga zeker terug om het echt te leren.

Helaas komt aan alles een eind, en zo ook aan mijn tijd in Nieuw Zeeland. Jeremy heeft me op vrijdagavond weer in Hamilton gedropt, zodat ik voldoende tijd had om mijn teveel aan kleren weer in te pakken. Zaterdagmiddag zou mijn vliegtuig vertrekken vanuit Auckland, om via Kuala Lumpur weer naar Nederland te koersen. Daarvoor had ik nog een speciale meeting in Auckland op het vliegveld, namelijk met mijn ouders. Weer eens wat anders dan uitzwaaien op Schiphol. Zij waren vrijdag aangekomen in Auckland voor hun vakantie in Nieuw Zeeland, en konden me nu uitzwaaien aan de andere kant van de wereld, voor mijn reis terug naar huis.

Ik vrees dat dit daarmee ook het einde van deze website is. Ik heb met veel plezier over mijn belevenissen geschreven in Nieuw Zeeland, belevenissen die de ene keer fantastisch, dan weer wat saai, of zelfs eenzaam waren, maar allen stuk voor stuk de moeite waard. Hopelijk kan ik mijn laid back lifestyle van de laatste weken voortzetten in Nederland, maar dan wel afgewisseld met wat meer sociale contacten. Ofwel, ik hoop jullie allemaal heel snel te zien, zodat we live bij kunnen kletsen. Voor degene die ik niet meer voor het nieuwe jaar zie: een knallend Nieuwjaar en alvast de beste wensen, en hopelijk tot heel snel!

Veel liefs, Lieke