Hemel - Hel - Hamilton

Lieve allemaal,

Aangezien mijn gastheer Jarrod nog steeds bezig was om mijn papers te reviewen, had ik de kans om mijn mini vakantie Wellington te verlengen met een mini fietsvakantie. Ik bedacht daarom het enigszins ambitieuze plan om een driehoek bezoek te brengen aan de Oostkust (Mt Maunganui), Rotorua, de touristische hoofdstad van het Noord eiland, om vervolgens ook weer per fiets terug te keren naar Hamilton. Op zaterdag ging ik van start met stap 1, de grootste uitdaging. Ik zou 115 km Oostwaards, richting de kust fietsen met onderweg een ‘kleine’ heuvelrug van 505 m. hoogte. De stranden van Mt Maunganui zouden prachtig zijn, beloofden zowel de Lonely Planet, als family Jarrod me, dus enige inspanning zou beloond worden. Het eerste deel van de fietstocht over de drukste snelweg van NZ was niet heel boeiend, maar na 40 km werd het interessant. Het werd al iets heuvelachtiger en voor me tekende zich mijn uitdaging aan de horizon af. Jarrod had al gezegd dat het een behoorlijke klim zou worden, maar aangezien hij nog nooit op een fiets heeft gezeten, laat staan per fiets een helling heeft beklommen, reikte mijn verwachtingszone voor de klim van de Kauberg tot de Mont Ventoux. Uiteraard bleek de beklimming van het Kaimai gebergte er tussen in te liggen. Zwoegend, zwetend en zwiepend kwam ik boven, mijn aandacht zowel op het wegdek, als op het ontwijken van eveneens zwoegende trucks vestigend. Heel veel van het uitzicht heb ik dus niet gezien tijdens mijn klim, maar dat werd meer dan goed gemaakt tijdens de afdaling waarbij ik uiteraard een poging deed om mijn snelheidsrecord te verbreken. Het lukte me helaas niet zowel de secondes als de meters tegelijk te tellen, zodat de topsnelheid een raadsel blijft. Na nog wat kleine heuvels, kwam ik dan eindelijk in het kust gebied, waar ik over een weg tussen twee havenstroken in richting het strand fietste. Mocht je het leuk vinden, dan biedt Google Earth een beter beeld van hoe ver weg gestopt Mt. Maunganui is, maar ik vond het belachelijk om na zoveel bochten en borden, uiteindelijk nog eens met een dorp aan te komen. Ik fietste dan ook niet naar het dorpscentrum, maar naar het strand, zout zoekt zout immers. Het strand was inderdaad prachtig, met voor de kust een groen eiland en verder vooral heel veel zee en een enorm lange kuststrook. Jarrod en Rebecca hebben me na wat smsjes van het strand geplukt om me vervolgens vol pension te verzorgen door me de osteopathie praktijk van Rebecca als onderkomen aan te bieden. De praktijk bevat zowel een tuintje, hottube en sauna; alles wat je nodig hebt na een fietstocht. ’s Avonds kon ik aanschuiven aan de BBQ die Rebecca en de moeder van Jarrod hadden verzorgd. Het was wederom erg gezellig met de bubbelwijn van Rebecca.

De volgende dag had Roy, de vader van Jarrod mij geclaimed om me de omgeving van ‘The Mount’ zoals Mt. Maunganui ook wel wordt genoemd omdat het aan een enorme heuvel is gebouwd, te laten zien. Ik mocht The Mount zelf beklimmen, terwijl Roy er gelijkvloers om heen zou lopen. Op de top zag ik eindelijk hoe de omgeving van de stad Tauranga met al haar havens en de link met The Mount in elkaar zat. Echt een prachtig gebied, zoals de foto’s gedeeltelijk weer kunnen geven. De rest van de middag heb ik vooral op het strand gerelaxed terwijl Roy als een echte Maori naar een mosselsoort dook om deze vervolgens rauw op te eten. Dit was de eerste keer dat ik mijn mosselallergie niet heel problematisch vond, aangezien het een beleefd excuus bood voor deze vispicknick. Ik heb wel mee proberen te vissen, maar dit bleek moeilijker dan ik dacht, waardoor ik er uiteindelijk maar een gewone zwemactie van heb gemaakt. Echt heerlijk om mijn eerste duik in oceaan rond NZ te nemen. ’s Avonds hebben Jarrod, Rebecca en ik BBQ deel 2 uitgevoerd en ben ik vroeg gaan slapen om nog meer energie bij te tanken voor de volgende stap van mijn fietsplan.

Op maandagochtend stapte ik wederom in de stralende zon op de fiets om naar Rotovegas zoals de Kiwi’s Rotorua noemen, te fietsen. De tocht was minder druk, minder ver, en iets minder mooi dan de vorige fietstocht, maar al met al erg leuk. Ik fietste nu namelijk door een totaal andere omgeving dan ik tot dus ver gewend was. Geen gras, schapen en geiten omringden mij, maar bos van palmbomen, loofbomen en dennebomen. Op 22 km afstand van Rotorua begon ik te begrijpen waarom veel mensen de stad naar rotte eieren vinden stinken, de stad ruikt namelijk naar rotte eieren. Ik fietste om het meer heen en vond al snel een Backpackers die gelukkig nog precies 1 plekje had. Drukker dan ik had gedacht, maar no worries, ik had een relaxed onderkomen. Om heel eerlijk te zijn werd ik niet erg gelukkig van Rotorua. Het dorpje zelf is een kleine versie van Hamilton: laagbouw, veel reclameborden en nog meer Burgerkings en Pizzahutten (maar gelukkig ook een Starbucks, wat dan weer een pluspunt is). Ik heb me op mijn dag van aankomst vermaakt met wat eerste vulkanische acitiviteit door de governmental gardens te bezoeken waarin wat kleine borrelende mud pools mij met hun heerlijke zwavellucht verwelkomde. Op dinsdag was het tijd voor het echte werk en heb ik een tour naar Wai-o-Taupo geboekt, waar ik de geiser, de gekleurde meren, nog meer mudpools en mudkraters heb gezien. Alles bij elkaar is het landschap erg onwerkelijk, en bijna on-aards, dus echt heel erg de moeite waard om een keer te zien. Ik heb ook hiervan wat foto’s bijgevoegd, maar aangezien jullie de beweging van stoom en de kleuren en vooral de geur missen, is dit een erg een-dimensionaal beeld. ’s Avonds heb ik gerelaxed in de Polynesian Spa, met baden in verschillende temperaturen en ‘helende’ mineralen (inclusief de stank). Het meest bijzonder vond ik nog dat het bad aan het meer van Rotorua grenst, waardoor je, al relaxend in het warme water, over het hele meer kon kijken.

Toen was dan stap 3, nu 105 km, van mijn fietsvakantie aangebroken. Tot nu toe was het fietsen redelijk verlopen, en waren ook de rustdagen zeer goed besteed. De weersverwachting voor woensdag was alleen niet heel positief: veel regen en nog veel meer wind. Ik had echter meer dan genoeg van de rotte eieren lucht en wilde heel graag op mijn fiets naar huis. Zo graag dat ik, weliswaar in de zon, maar met grote wolken achter me, naar Hamilton inzette. De backpackers man wilde me bijna niet laten gaan omdat er gewaarschuwd was voor harde windstoten, maar aangezien die niet voor Hamilton golden, liet hij me toch gaan nadat ik mijn helm op zijn advies nog wat strakker op had gezet. De bergketen van mijn heenweg loopt door tot ergens na Rotorua, waardoor ik deze ook nu moest passeren, zij het dan nu een klein broertje van de echte berg. De lengte van de berg zou wel wat langer zijn, waardoor ik in 40 km geen dorp of huis tegen zou gaan komen. Ik fietste en fietste als een gek om de regen voor te blijven en hield mezelf voor dat ik altijd kon gaan liften als het zou gaan regen. Het ging natuurlijk regenen en het was te koud om te stoppen om effectief aan te geven dat ik wilde liften en schuilen was niet echt een optie omdat er niets was om onder te schuilen waardoor ik verder en verder fietste. Ondertussen had ik zo ongeveer alle kleren die ik bij me had aangetrokken, inclusief 3 paar sokken, waarvan 2 voor mijn voeten en 1 paar voor mijn handen. Af en toe zou zelfs ik graag willen dat ik wat minder eigenwijs was, en dit was zeker zo’n moment. Na kilometers berg op, kreeg ik eindelijk het idee dat ik bergaf ging, al maakte dat in snelheid niet zo veel uit aangezien de wind me weer terug de berg op blies. Gelukkig kwam ook aan deze martelgang een eind, en zag ik voor me een huis opdoemen met de tekst ‘café’. Ik had de bewoonde wereld weer bereikt. Verkleumd bestelde ik binnen een cappuccino en liet ik subtiel vallen dat het weer niet echt ideaal was om te fietsen. Ofwel: als je iemand weet die naar Hamilton rijdt en plaats heeft voor een fiets en een ijspop: ik ben lifter nr 1. De aardige barman begreep de hint, maar wist geen chauffeur, al bood hij me wel zijn visitekaartje aan omdat hij rond 18.00 uur naar Hamilton zou rijden en ik dan, als ik ergens vast gevroren aan de weg zat, met hem mee zou kunnen rijden. Nadat ik ontdooit was en naar buiten keek, zag ik dat de regenwolken in de bergen waren blijve hangen terwijl het dal bezet was door lieflijke schapenwolken. Vol goede moed stapte ik daarom weer op mijn fiets, om naar het dichtsbijzijnde tankstation te fietsen om een lift te scoren. Het weer werd echter beter en beter en één voor één gingen mijn kleren weer in de tas en fietste ik door totdat ik tegen werd gehouden door een trucker langs de weg. ‘I heard you needed a lift to Hamilton?’. Bleek dat de aardige barman me een lift achterna had gestuurd. En te sweet Nieuw Zeelands. Ik had ondertussen echter mijn fietszin weer gevonden en bevond me bovendien in het meest prachtige Lord of the Rings achtige stukje Nieuw Zeeland dat je je maar voor kan stellen, waardoor ik mijn lift vriendelijk liet schieten. Helaas waren mijn fototoestel batterijen leeg, waardoor ik jullie geen beeld kan geven van mijn barre en vervolgens prachtige tocht, maar ik ben nu de Lord of the Rings aan het kijken en hoop jullie snel de scenes aan te kunnen geven die een blik geven van mijn fietsroute. De rest van de tocht is redelijk rustig verlopen, en is het me gelukt om niet onder een vrachtwagen te waaien. Nu ben ik weer heerlijk thuis in Hamilton, wat des te meer een geschenk is na deze enigszins brute tocht, en heb ik heel veel zin om weer aan het werk te gaan. Voorlopig dus vooral werk, en even geen fietsvakanties meer.

Liefs, Lieke