Bike-run-bike

Lieve allemaal,

Vandaag is het zaterdag en een werkdag voor mij, aangezien ik gisteren een dag vrij heb genomen. Om de weerman toch maar het voordeel van te twijfel te geven, geloofde ik hem op zijn woord dat na dagen met plensbuien waar je gemakkelijk een hele rij gemeentebaden mee zou kunnen vullen, uiteindelijk de zon weer tevoorschijn zou komen. En jawel, hij had gelijk, het was perfect weer voor een goede fietstocht. Mijn doel was dit keer wat minder ambitieus, althans, dat was wat ik ‘s ochtend om 11.00 uur bij vertrek dacht. Ik zou een wandeling gaan maken 12 km ten Noorden van Hamilton over de Hakarimata walkway. Vrolijk fietste ik van het Zuiden van Hamilton naar het uiterst Noordelijke puntje van Hamilton, over de fiets/wandelroute langs de rivier.

Aangezien ik deze keer er aan dacht een fototoestel mee te nemen, kunnen jullie een beeld krijgen van de Waikato rivier en haar vele bruggen. Zonder dat ik het door had, koste me de fietstocht door Hamilon al ruim een uur, vooral omdat de weg langs de rivier nogal wat stukken kent die het meest lijken op de Droomvlucht, maar dan zonder karretje dat je omlaag en omhoog brengt. Na het touristische gedeelte van mijn route was het tijd voor het echte, snelle werk. Fietsvriendelijk als Nieuw Zeeland is, nam ik mijn positie in op de vluchtstrook van Freeway 1, richting Auckland. Gelukkig is de maximumsnelheid op snelwegen hier maar 100 km/h, en ach, het went ook wel dat die auto’s zo hard voorbij zoeven. De weg richting Auckland was vlak, in ieder geval voor NZ begrippen, zodat ik de 12 km (die dus vanaf Noor Hamilton pas telden) zo had afgelegd. Even zoeken in het dorpje Nguruawahia (want papieren kaarten zijn overbodig sinds de komst van Google Earth in combinatie met Braintraining om je geheugen te verbeteren) en ik stond aan de start van de Hakarimata Walkway. Keuze genoeg, ik kon naar de waterbase wandelen, zodat ik in 1 uur weer terug bij mijn fiets zou zijn, of naar de Hakarimati Trig, waarmee ik 3 uur zoet zou zijn, en voor de echte diehards was er een 6 uur durende wandeling, al was de bestemming daarvan me onduidelijk. Ik zette gemiddeld, maar realistisch in en begon vol goede moed aan de wandeling naar de Trig. Het pad startte als een lieflijke zondagmiddag route door een Nederlands bos, alleen dan uiteraard met de NZ flora van dichtbegroeide subtropische palm bomen, struiken en wortels.

Na 300 meter kwam een vroegere vogel me tegemoet. ‘Hi there! Do you like mud?’, vroeg hij me. Mud, what mud? dacht ik, maar dat werd helaas al snel erg duidelijk. De 4 dagen van onafgebroken stortbuien bleken de conditie van de wandelpaden niet ten goede te zijn gekomen. Goh, denken de ervaren wandelaars onder jullie nu, hoe verrassend. Maar goed, ik beschouw mijzelf niet als goede noch als ervaren wandelaar, dus had ik hier geen rekening mee gehouden. Aangezien de man heelhuids terug was gekeerd, besloot ik om mijn tocht niet al na 5 minuten op te geven. Voor de beeldvorming heb ik een modderfoto bijgevoegd. De man had me nog nageroepen ‘It gets better’ en ook daarin had hij gelijk. Nadat ik de waterbase had bereikt, waar in geinformeerd werd over het oorspronkelijke gebruik als watervoorziening van het N-dorp (de Maori namen zijn echt onmogelijk), verdween de modder. Dat was niet zo vreemd, want het pad dat voor me opdoemde was veel te stijl om modder vast te houden. Ik klom dus van boomwortel naar boomwortel, me ondertussen afvragend of de waterbase echt het doel van de 1 uur durende waterbase wandelings zou zijn geweest, aangezien het misschien 20 minuten had geduurd om daar te komen. Ik steeg enorm snel doordat het pad zo stijl was, en af en toe verscheen tussen de dichtbegroeide bomen het uitzicht van veel groen, met een helblauwe rivier er door heen kronkelend. Verder zag ik wat huisjes en niet te vergeten, de belangrijkste inwoners van Nieuw Zeeland als witte stippen in al het groen. Ik begon me meer en meer te verheugen op het uitzicht dat ik op de top zou hebben, want het was nu al fantastisch. Helaas voor mij, zou deze ontdekkingstocht tot de verwerping, of in ieder geval bijstelling van mijn bergen-belonings theorie leiden. Toen ik na een uur de top bereikte, bleek er namelijk noch uitzicht, noch een snelle afdaling te zijn. Het kostte me dan ook even om mezelf er van te overtuigen dat ik echt de top had bereikt, maar aangezien ik op een 3-splitsing stond, waarvandaan drie wegen alleen nog maar omlaag gingen, kon ik er niet meer onder uit. Ik had de top bereikt en stond midden op een enigszins vlak, maar belangrijker, volledig door stuikgewas en bomen begroeid stuk, iedere mogelijkheid tot zicht op de diepte onder mij, uitsluitend. Ik keerde daarom enigszins teleurgesteld om. En toen begon, zoals ik had kunnen weten als ik gedacht had aan de verhalen van mijn ervaren broer Klimgeit, het moeilijkste deel van de wandeling. Afdalen was nog niet niks over een stijl pad, begroeid met wortels waartussen stiekem toch wat modder verstop zat. Gelukkig was er toch nog wat blijven hangen van de klimlessen die ik van Robert heb gehad, zodat ik niet als een boer met O-benen, maar als een slang in Z-(of S)begeging, zijwaards naar beneden schuifelde. Ik kwam ook op de terugweg weer langs de punten waar ik wel uitzicht had en legde hier mijn sub overwinning vast zoals jullie in de bijgevoegde foto’s kunnen zien. Na ruim 2 uur en een kwartier maakte ik het slot weer los van mijn fiets om vervolgens terug te fietsen naar Hamilton. De fysieke toestand waarin ik me bij thuiskomst bevond deed me nog een theorie bijstellen. Wandelen is toch niet alleen voor padvinders, en kan bovendien wel als sport worden gezien, of nou ja, semi-sport dan.

’s Avonds hoefde ik alleen maar naar de televisie te kijken, en stond er zelfs al een bord tortilla’s voor me klaar. Ik word hier echt top verzorgd en heb af en toe een beetje het idee dat ik in een hotel leef. Wel een hotel waar voortdurend de tv aanstaat, want dat is de hoofdactiviteit van Connor (zoontje Jarrod); volgens mij is zelfs de tijd dat hij op school zit korter dan de tijd dat hij in een luie stoel voor de tv zit. Op mijn vraag of hij ook wel eens iets anders deed dan tv kijken (iets subtieler geformuleerd in een vraag naar zijn favoriete spelletjes) kwam een heel legio aan auto’s en knikkers te voorschijn. Ik heb vervolgens ‘marbles’ leren spelen op z’n Nieuw Zeelands. Dat was erg leuk, want ik merkte dat Connor er zelf ook een stuk gezelliger van werd. Ik heb hem beloofd vandaag Nederlands knikkeren te leren, maar dan wel buiten met een echt zelfgegraven knikkerpotje. Vooralsnog is hij niet naar buiten te krijgen, want Jarrod en hij kijken nog een keer de zelfde film van gisteravond. Tja, je haalt wel rendement uit gekochte dvd’s zo.

Vanavond heeft Jarrod een soort traditioneel Nieuw Zeeland diner voor me gepland. Er ligt al een hele lamsbout klaar om gevuld en gebakken te worden, samen met sweet potato en een boel salade: jumjum. Ik ga misschien ook nog even de stad in met wat van Jarrod’s studenten die ik deze week bij een diner heb ontmoet. Het diner was ter afsluiting van het studiejaar en alle studenten van het vak entrepreneurship waren aanwezig. Erg hilarisch was één van de studentes die al bij aankomst 3 wodka-lime te veel op had en vervolgens iedere conversatie op enigszins genante wijze wist te domineren. Woensdag ben ik nog bij de jaarafsluitingsavond van de studie stroming Management & Maori culture geweest, samen met Michelle. Ik heb meteen kennis kunnen maken met de traditionele Maori dans en zang. De sfeer werd nog losser toen er enorme cans wodka jus op tafel kwamen, want ik vond de Maori dans het er nou niet bepaald gezelliger op maken. Toen me werd verteld dat de dans vroeger werd gebruikt om vijanden te verjagen en intimideren, vielen er wat puzzlestukjes op zijn plaats. Het was erg leuk om te zien hoe de studenten hier een feestje bouwen: vooral door in groepen spellen te spelen, ofwel kaarten, ofwel een drankspel of wel een meisjeachtig dare/truth spel. We hebben het niet zo laat gemaakt omdat Michelle de volgende dag een presentatie zou geven over haar bachelor onderzoek op een studentencongres. Samen met Jarrod ben ik daar ook nog even langs geweest. Omdat het congres voor de Maori studierichting was, waren er veel oude Maori’s aanwezig die zichzelf steeds al luid zingend introduceerden. Ik moet me toch nog eens meer gaan verdiepen in de Maori cultuur, want het mixen van Maori culture en de Engelse cultuur is hier een groot issue, net zoals in Nederland het integratie probleem speelt, al zit hier een wat minder negatief tintje aan.

Goed, ik ga toch nog maar eens aan het werk. Misschien ga ik morgen nog op mijn fietsje naar een volgens de Lonely Planet indrukwekkende Temple in de buurt. In dat geval volgt het verslag vanzelf online. Bedankt voor jullie reactie en mails! Voor zo ver jullie er andere gedachten bij hadden; ik heb door de week genoeg tijd om lange mails te lezen, en terug te mailen, dus leuk om van jullie te horen.

xxLieke